شما اينجا هستيد: صفحه اصلي » مقالات » مقالات تئوريك » تحليل بقاء

     استفاده از جداول طول عمر ، يكي از روشهاي نسبتا“ ساده و بسيار كاربردي در مطالعات بقاء است . استفاده از اين روش قدمتي بسيار داشته و اولين بار در سال 1662 توسط جان گرانت[1] و سپس در سال 1693 توسط ادموند هالي[2] براي محاسبه متوسط طول عمر مورد استفاده قرار گرفته است. جداول طول عمر به دو گروه جدول عمر همگروهي[3] و جاري[4] تقسيم ميشوند . با كمك جداول طول عمر مي توان احتمالات بقاء و نيز اميد به زندگي در سنين مختلف را محاسبه نمود ، و نيز اين امكان وجود دارد كه اين شاخصها را در زير گروهها با يكديگر مقايسه نمود .  

     جداول عمر همگروهي ، يك همگروه را تا زمان مرگ پيگيري كرده و اطلاعات مربوط به طول عمر آنها را در جدول مربوطه جمعبندي مينمايد ، ولي اين روش تنها ميتواند براي جوامعي با طول عمر كوتاه كاربرد داشته باشد . در جدول عمر جاري (قطعي) با ساخت همگروه هاي مصنوعي از افراد جدول مربوطه را ايجاد مينمايد و اين نوع جدول در محاسبه ميزانهاي مرگ و مير در سطوح ملي و منطقه اي بسيار كارا است .    جداول عمر جاري خود به دو گروه :

 يك كاهشي[5] و چند كاهشي[6] تقسيم ميشوند . در جداول عمر يك كاهشي ، عامل مرگ ( شكست ) يكتا است ولي در جداول چند كاهشي چند عامل توأ ما“ مرگها ( شكستها ) را ايجاد ميكنند .

     ضعف اصلي در كاربرد جداول طول عمر براي تحليل بقاء اين است كه سنجش اثر متغيرهاي مختلف بر طول عمر مستقيما“ امكانپذير نيست ، ليكن تقريبا“ براي هر تحليل بقاء تهية جداول طول عمر بعنوان نقطة آغازين مرسوم است .

1. John Graunt   

 2. Edmund Halley  

3. Cohort Life Table     

 4. Current Life Table  

  5. Single- Decreament

  6. Multiple – Decreament